شعر

آتش دل خاموش شده                    چشمان پر نگاهمان

در کام مرگ زندگی                     بادیده اشک هایمان

بر جان عاشق پیشه ای                   در خود بسوزد

در هر کجای این سرا                      نام مان

از ما نشانی هیچ نیست                     تا پرده ابهام است

با یک دل سودا زده                          تاریکی ظلمت نما

این گمشده،                               از این گذر باید گذشت

بر خاک سرد                               بر نا کجا آباد خویش

آخر به کام زندگی                              تا آن سرای بی نشان

با نام عشق                              تا آن فراسوی نیاز

ویران شده